cultuur

De mens van heden - dat geldt voor elke tijd en in elke menselijke samenleving - kan als schakel tussen verleden en toekomst alleen dan volwaardig subject van cultuur zijn als hij het verleden, en daaronder rekene men ook de objecten van het verleden, leert zien, kennen en begrijpen en als het gaat om uitingen van kunst, ervan leert genieten.

Het cultureel erfgoed is geen luxe, evenmin als de door overheid en enkeling daaraan bestede zorg, maar het is de essentie, althans één van de grondpijlers van ons bestaan, zonder hetwelk de samenleving haar grondslag, in elk geval één van haar voornaamste grondslagen zou missen en deze, zoals de zogenaamde ‘primitieve’ samenlevingen aantonen, zou moeten gaan opbouwen.

Digitale documenten zijn kwetsbare couveusekinderen van onze cultuur. Ze leiden een virtueel, elektronisch leven dat afhankelijk is van onze wil om ze te voeden en van het ene medium naar het andere over te brengen.

’Ieder verhaal is afkomstig van iemand die alles vanuit zijn eigen standpunt bekijkt en beschrijft of vertelt’.

Imponeren is het valse surrogaat van de verwondering.

Laat iets mechanisch nooit merken dat je haast hebt.

Macht moet zich kunnen meten aan een andere macht. Daar worden ze allebei beter van. Als macht geen tegenspraak ondervindt, ontspoort de boel.

Als je meteen groots en meeslepend succes wilt hebben, wordt er nooit meer iets fundamenteels nieuws bedacht. Dan blijft het bij het opschalen wat er al is.

Menselijke wezens zullen bijna alles geloven, of doen, als ze daarmee een verandering in hun traditionele routine kunnen voorkomen.